Brytyjki skarżą się na Gucci
Advertising Standards Authority zajmuje się etyczną oceną praktyk reklamodawców w Wielkiej Brytanii. Do organizacji wpłynęła skarga na temat reklamy Gucci pokazanej na stronie internetowej The Times w grudniu ubiegłego roku. Wątpliwości wzbudziło wideo i dwa zdjęcia z kampanii kolekcji Cruise 2016. Jedno z nich przedstawia Australijkę Madison Stubbington w musztardowym komplecie mini i to zostało przez organizację zaopiniowane pozytywnie. Na drugim, inna modelka zaprezentowana jest bokiem, co podkreśla jej drobną budowę.
Stwierdziliśmy, że tułów i ręce [modelki] są bardzo szczupłe i wydają się nieproporcjonalne w stosunku do jej głowy i nóg. Co więcej, jej poza optycznie wydłuża tułów i podkreśla talię w taki sposób, że wydaje się bardzo wąska. Uważamy także, że wyraz twarzy i ciemny makijaż, szczególnie wokół oczu, sprawia że twarz wygląda mizernie. Z tych powodów stwierdzamy, że modelka pozująca przy ścianie wygląda na niezdrowo wychudzoną i dlatego reklama jest nieodpowiedzialna - pisze ASA w uzasadnieniu, apelując o wycofanie kampanii Gucci z cyrkulacji.
Obrona domu mody polegała na podkreślaniu, że odbiorcą reklamy są dorośli i ukształtowani odbiorcy, a modelki pozują w zabudowanych ubraniach, które nie odsłaniają wystających kości. Nie zmieniło to jednak opinii Advertising Standards Authority. Warto zauważyć, że jako organizacja pozarządowa ASA nie ma mocy prawnej, by zakazać emisji kontrowersyjnej reklamy. Współpracuje jednak z organami państwowymi i ma realny wpływ na kształt brytyjskiego rynku reklamowego.
Nowe Gucci, czyli nastoletnie chudzinki w moherowych beretach
Wycofana z Wielkiej Brytanii kampania należy do cyklu reklam zrealizowanego przez słynnego fotografa Glena Luchforda. Mają one redefiniować styl florenckiego domu mody, radykalnie odświeżony przez projektanta Alessandro Michele. Niektórzy fani zarzucają marce, że kopiuje sama siebie - kolejne kolekcje utrzymane są w stylu zwanym granny chic , czyli połączeniu ostentacyjnej dekoracyjności z fasonami typowymi dla strojów emerytów. Dzięki Gucci modne są przydługie spódnice, niskie i grube obcasy, berety, broszki, okulary w rogowej oprawie. Oczywiście noszone przez osoby młode i piękne, bo standardem nowej oprawy wizualnej marki Gucci są nastoletni i szczupli modele i modelki.
Maja Salamon w sesji z ubraniami Gucci dla "Glamour" fot. Zuza Krajewska dla "Glamour"
fot. Zuza Krajewska dla "Glamour"
Alessandro Michele dorobił się już grona własnych muz, głównie świetnie zapowiadających się nastoletnich modelek. Trafiają na listy najlepszych debiutów tygodni mody, prowokują niestandardowymi rysami albo wprost przeciwnie - twarzą porcelanowej lalki. Wśród Polek styl Gucci najlepiej reprezentują Maja Salamon (fot. powyżej) i Klementyna Dmowska . Wszystkie łączy jedno - są bardzo, bardzo szczupłe. Na największą gwiazdę domu mody wyrasta Peyton Knight , 18-letnia Amerykanka tak chuda, że trudno na pierwszy rzut oka rozpoznać jej płeć.
Co ciekawe, w najnowszej kampanii Gucci nie można już dostrzec bohaterki brytyjskiego skandalu - 17-letniej Avery Blanchard . Jednak kariera chudziutkiej Amerykanki o twarzy lalki ma się świetnie. Serwis models.com plasuje ją na liście najlepiej zapowiadających się twarzy (tzw. Hot List), a po Pradzie i Gucci dziewczyna reklamuje dom mody ETRO. warto wiedzieć, że Blanchard nie zawsze była tak nienaturalnie szczupła - karierę zaczynała jako gwiazda konkursów piękności w Karolini Północnej, dopiero później dopasowując się do standardów wybiegów.
Na usprawiedliwienie Gucci mamy tylko jeden argument - chudziutkie zjawy idealnie wpisują się w estetykę mody od Alessandro Michele. Postacie z reklamowych wideo Luchforda przypominają trochę XIX-wiecznych suchotników, wątłych, urzekających w swojej kruchości i przedwcześnie dojrzałych. Poruszają się powoli, w rytm piosenek new wave (m. in. coveru Joy Division czy hitu Q Lazzarus z filmu "Milczenie Owiec"). W dodatku pojawiły się w momencie, w którym reklamy luksusowej mody straciły impet i konsekwentnie grzeszyły nudą i pospolitością. Wydaje się, że "Gucci 2.0" to idealny i spójny "produkt" na czasy zbiorowej nostalgii.
