Paulina Plizga to temat na obszerną książkę telefoniczną, bo jej twórczość ma charakter i otwiera drogę do dyskusji, i opisywanie jednej z jej kolekcji bez odniesienia do innych jest pewnym nieporozumieniem, ale za to będzie niegłupim wprowadzeniem dla wszystkich, którzy projektantki nie znają. Jako inspiracje dla swoich prac wymienia Abakanowicz i Hasiora, a przecież to wzory bardzo dobre, prawda?
Projektantka zaprezentowała kilkanaście modeli dla kobiet i mężczyzn w stonowanych jesiennych barwach, ale zgrabnie unikając rozlania po wybiegu tylko czerni i brązu. Głównymi składowymi są dzianiny i wszelkiego rodzaju dziergane konstrukcje. W skład kolekcji wchodzą spodnie, spódnice, bluzy, płaszcze, sukienki, a także biżuteria, oryginalne nakrycia głowy i twarzy, a właściwie o wiele więcej elementów. Artystka, tuż po wejściu każdego z modeli na wybieg, zatrzymywała go i dokonywała rekonstrukcji stroju. Ubrania biały bowiem suwaki i guziki, dzięki którym w jeden moment z kamizeli przeistaczaly się w spódnicę, czy ze spódnicy w krótkie okrycie na ramiona. Stopy modeli kryły czarne plastikowe worki, a modelki nosiły niskie czółenka, powleczone beżowymi skarpetkami, odkrywającymi tylko obcas. Cała kolekcja to kompozycja grubych dzianin i wielowarstwowych, jakby patchworkowych okryć, oraz eterycznych, niewykończonych, czy celowo rozpruwanych cienkich wełnianych sieci. Plizga eksperymentuje z konwencją stroju jako takiego, zasłaniając i odsłaniając w nietypowy sposób części ciała, co łamie modowy konwenans i czyni kolekcję jeszcze bardziej intrygującą.
Prace zaprezentowane w kolekcji to ubrania tylko w sensie umownym, trzeba je odbierać jako artystyczny monolog skierowany do widza i oceniać całościowo, jak plastyczne zjawisko, a nie pod kątem użyteczności, która zależy tylko od inwencji klienta projektantki i jego poczucia estetyki. Patrząc z tej perspektywy, kolekcję znajduję bardzo pozytywnie.
Tekst i zdjęcia w tekście: Natalia Świecińska (Biuletyna.blox.pl)
